Cemre, baharın müjdecisi olarak bilinir ve Türk halk kültüründe önemli bir yere sahiptir. Geleneksel inanışa göre, cemreler sırasıyla havada, suda ve toprakta belirli zaman aralıklarında meydana gelen sıcaklık artışlarını ifade eder. İlk cemre genellikle 19-20 Şubat tarihlerinde havaya düşerken, baharın yaklaşmasının habercisi olarak kabul edilir. Bu dönem, hayvanların yeniden otlaklara çıkabileceği ve tarım faaliyetlerinin başlayabileceği zamanın yaklaştığını simgeler.

İkinci cemre, 27 Şubat’ta suya düşer ve üçüncü cemre ise 6 Mart’ta toprağa düşerek baharın başlangıcını müjdeler. Bu sıcaklık artışları, soğuk kış günlerinin sona erdiğini ve doğanın yeniden canlanmaya başladığını gösterir.

Cemre terimi, aynı zamanda ateş ve kor anlamlarına gelir ve kökeni Arapça’ya dayanır. Ancak Türk ve Altay mitolojisinde, baharın gelişini simgeleyen ve doğayı canlandıran İmre (veya Emire) adında bir cinle ilişkilendirilir. Bu inanışa göre İmre, ilkbaharda görünür ve göğe yükselerek ışıklar saçar, sonra buzları eriterek yere düşer ve toprağın ısınmasına neden olur.

Cemre, aynı zamanda tasavvuf içinde temizlenme ve yeniden doğuşu simgeleyen ateş ve aşk kavramlarıyla da bağlantılıdır. Azerbaycan Türklerinde Nevruz Bayramı öncesi yapılan “Cemle” ritüeli de benzer şekilde cemre ile ilişkilendirilir ve kökensel olarak İmre, İmere, Emire sözcükleriyle bağlantılıdır. Bu geleneksel inanışlar, baharın başlangıcını kutlama ve doğanın yenilenmesini simgeleme şekilleri olarak günümüzde de devam etmektedir.